Οπλισμός

Οι οπλίτες, συνηθισμένοι να δίνουν μάχες σώμα με σώμα, αποτελούσαν ένα συμπαγές, μεταλλικό τείχος, την περίφημη φάλαγγα, σχηματισμός που αξιοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Μιλτιάδη στον Μαραθώνα. Ισχυρότερη όλων θεωρούνταν η σπαρτιατική, αφού όλος ο βίος των Λακεδαιμονίων ήταν αφιερωμένος στην τέχνη του πολέμου.

Οι πολεμιστές φορούσαν κράνος κορινθιακού τύπου, που κάλυπτε το κεφάλι και τον αυχένα, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για τα μάτια, τη μύτη και το στόμα, και μεταλλικό θώρακα που τους προστάτευε από τις εχθρικές λόγχες και βέλη. Το όπλον, η ημικυκλική ή στρογγυλή ασπίδα, είχε ξύλινο πυρήνα, καλυπτόταν από ορείχαλκο και στερεωνόταν καλά στο χέρι σε δύο σημεία με δερμάτινες λαβές. Οι πολεμιστές κρατούσαν την ασπίδα με το αριστερό, προστατεύοντας όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και την ακάλυπτη δεξιά πλευρά του συμπολεμιστή τους. Με το άλλο χέρι κράδαιναν το δόρυ, με ξύλινο στέλεχος και χάλκινη αιχμή· είχε μήκος 1,80 μ. περίπου και επέτρεπε χτυπήματα στον εχθρό από απόσταση. Το ξίφος χρησιμοποιούνταν σε περίπτωση απώλειας του δόρατος ή στις μάχες σώμα με σώμα.

Απέναντι στην ελληνική φάλαγγα παρατάχθηκε ο πολυάριθμος και πολυσυλλεκτικός στρατός των Περσών. Προερχόμενος από την Ανατολή, συνηθισμένος σε διαφορετικές καιρικές συνθήκες και περιβάλλον, έφερε ελαφρύ, ακατάλληλο οπλισμό, με εξαίρεση βέβαια το επίλεκτο σώμα των Αθανάτων.